Değişmezsek

Sayfa açık kalem elimde. Dakikalardır bakışıyoruz. Ne onlar 'Yeter, başla' diyor, ne de ben ilk kelimeleri yazabiliyorum.

Dönüp dolaşıp kendime bakıyorum. Uzun ve soluksuz. Nasıl bu hale geldim? Kimde bıraktım kelimeleri, kime çaldırdım? Neden boş bütün sayfalarım?

Çok değiştim. O değişimle ilgili olan saçma söze inanmıyorum ama değişiyorum. Belki de hiç durmadan, aynı zamanda hiç istemeden.

Özür diliyorum, af istiyorum sürekli birilerinden, herhangi bir sebepten dolayı. Çok hata yapıyorum artık. Eski ufak, basit yaşantımı özlüyorum. Hani o, derdimin sadece annemin bana almadığı oyuncaklar olduğu zamanları.

Büyüyorum. Arkamda bıraktıklarım artıyor. Gücüm onlarla beraber azalıyor.

Hayat zor bir oyun, değişmezsek kabul görmez miyiz?