Mutlu olmak isterken bu kadar yorucu ve bezdirici bi süreçten geçebileceğimi hiç düşünmemiştim. Biraz eğlenceden sonra normale dönüp, sakinlik ararken kendimle bu kadar uzun bir süre için başbaşa kalabileceğim kimin aklına gelirdi.
Yalnızlık kimisine göre güzel, rahatlatıcı ama benim kadar uzun süredir yalnız olanlar için adeta bir buhar kazanı. İçinde kaldığın her bir dakika daha çok haşlanarak öldüğün, çıkmak için çırpınırken harcadığın güçle birlikte eridiğin bir boşluk.
Yalnızlığı tercih edenleri anlamakta güçlük çekerken, kendimi onlardan biri olarak bulmam çok ilginçti. Zaten hep aynısı olmadı mı? Yapmam dediğim, olmaz dediğim her şey başıma geldi.
Uzun zamandır yapmadığım şeyleri tekrar yapmak o kadar korkunç, o kadar ürkütücü geliyor ki şu anda eğer düşüncelerim gerçeğe dönüşürse tekrar ben olamam diye korkuyorum.
Ben sadece;
Mutlu olup, 'Seni seviyorum' demek istediğim insana bunu çekinmeden söylemek istiyorum.
Lityum - Özür dilerim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder