Belki kendime gelirim ya da belki eski beni bi yerlerden bulurum diye umuyorum.
Belki kendime sürekli aynı şeyleri söylersem gerçeğe çevirebilirim diye düşünüyorum
Bundan sonra sürekli yazıyorum, bundan sonra daha az uyuyup daha çok düşünüyorum.
Düşündükçe kendimi bitiriyorum.
Bittikçe baştan başlama gücünü kendimde bulamıyorum.
Her yeni sona ulaştıktan sonra bir yaş daha büyüyorum. Günler yeni birer yaş olarak geri dönüyor.
19 yaşında 30 oluyorum. 20 yaşında 45. 25 yaşındaysa ölüyorum.
'Neden böyle?' sorusunu kendime her sorduğumda daha dibe doğru sürükleniyorum.
Merhaba.
Yaşamadan nasıl bu hale geldik?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder