Büyüyorum. Büyüdükçe çevremden kaçmanın yollarını ararken buluyorum kendimi. İstemediğim işlere girişmekten kaçınırken yakalanıyorum kendime. Büyümek bu muydu?
Şimdiye kadar rahatıma çok düşkün olduğumdan mıdır bilemiyorum ama yıllandıkça gelen sorumluluklar şimdiden, daha 21 bitmeden canımı sıkmaya başlıyor.
Yalnızlığı, daha doğrusu üzerimde başka bir güç olmamasını, bana neyi nasıl yapmam ya da yapmamam gerektiğini söyleyecek birinin olmasını istemiyorum artık. Yani yalnız olmak istiyorum, yanımda olmasını istediğim insanlarla beraber. Sanırım yukarıda yaptığım tanım biraz 'toplum içerisindeki yalnızlık' açıklaması oldu, emin değilim.
Neden yazdığıma emin olmamakla beraber biraz önce okuduğum bir yazı etkili oldu sanırım.
Büyüdükçe saflığımı kaybettiğim için korkuyorum, hep daha iyisi olmaya, daha iyisini elde etmeye çalışırken daha da kötüleşmekten ve hikayelerdeki kötü karakterlere benzemekten korkuyorum. Yüzleşmelere cesaretim var ama ne kadar erteleyebilirsem o kadar kardır kafasından çıkamıyorum.
Lakin hep daha iyisini isterken nasıl temiz kalmaya devam edebilirim bilmiyorum. Daha iyi bir gelecek, daha iyi bir iş, daha yüksek maaş, daha iyi bir fizik, daha güzel sevgili, daha zeki biri, daha çok popülerite. Kendimi insanlık denen çölde kaybetmekten korkuyorum.
Düzenini sikeyim dünya!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder