İstemiyorum sonrasını, istemiyorum öncesini. Şimdi de yok çünkü.
Geleni yaşamayı istiyorum. Başaramıyorum.
Söylemek istediğimiz şeyleri söylemezken, söyleyemezken ne kadar memnun olabiliriz?
Konuşunca anlaşamayacağını bildiğin şeyleri dillendirmenin anlamsızlığı mı yoksa konuştukça artacak olan mantık dışılığına mı karşıyım tam olarak bilmiyorum.
Bilmediğim, sonunu göremediğim yollara girmekten hala korkuyorum.
Hayat planımı yaparken zorlanmasam da, hayatımdaki insanlar konusunda o kadar başarılı değilim.
Yalnız yemek yemeği kabullendiği zaman insan 'yalnız' olmuyor. Tek başına oluşunu kabullenmiş sayılıyor.
Çok fazla hayal kurmamayı öğrenmeliyim. Çünkü büyük bir çoğunluğu gerçek anlamda hayal. Sonrasında onların yıkılışını seyretmek zorluyor.
Psikolojik destek almalıyı mıyım? Yoksa yine yazarak bu dönemi de atlatacağıma inanmaya devam mı etmeliyim?
Yaşım 20, 3 ay sonra 21 ama ben hala tam olarak kimim ve ne yapmak istediğim konusunda emin değilim.
Neden bu kadar uzun sürdü bu sefer dengesizliğim? O umarsız adam nereye gitti?
Hayatımda ilk defa gece dışarı çıkıp yürümek istiyorum sürekli. Neden kaçıyorum, kaçmak istiyorum?
İnsanlar nasıl gerçek anlamda akıllarını kaybediyorlar merak ediyorum.
Kendime geleceğimi biliyorum. Değişmiş olarak. Sadece zaman meselesi, lakin her zaman asıl sorun zaman değil midir zaten?
Doluyum. Çok. Anlatamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder